A City Dove in the Windy City
Amai, dit weekend gaat in mijn geschiedenisboeken. In de winter was ik al eens in goed gezelschap naar Chicago gereisd voor één dag, maar het was de versie die warmer is dan -15°C die me helemaal kon bekoren. Mijn eerste solo travel, mijn eerste concert op Amerikaanse bodem, mijn eerste niet verkleumende ervaring in the Windy CIty. 24 uur van verbazing, verwondering en verrassing volgde.
Unbreakable smile
Enkele maanden geleden bestelde ik mijn vervroegd verjaardagscadeautje op de site van het prachtige Rosemont Theatre in Chicago. Tori Kelly, waarvan ik sinds het prille begin niet genoeg kon krijgen, zou mijn periode vol finals en eindprojecten breken met haar Unbreakable Tour. Een perfecte gelegenheid om nog eens naar de nabijgelegen wereldstad te reizen. Want ja, als Mozes niet naar de berg komt, komt de berg naar Mozes.
Op zes mei kwam ik dus, zoals jullie me kennen, vier uur op voorhand aan, helemaal klaar om aan te schuiven tussen de meute voor mijn staanplaats in die schitterende locatie. Een flauwgevallen fan, ingespoten insuline - dank u, Rode Kruiservaring - en een klein kwartiertje later, zat ik met een Backstage pas in mijn hand te praten met de zangeres waarvoor ik tot daar was afgereisd. Ik vrees dat mijn eerste zin "oh my god" was, maar ik heb me herpakt en kan met veel trots zeggen dat mijn favoriete nummer ook het hare is. Picture or it didn't happen? Voici.
Tori wie? Die linkse komt je misschien bekend voor, maar het is de rechtse waar het allemaal om draait. Tori Kelly begon met een gitaar, een liefde voor muziek en een YouTubekanaal. Ze rifft "gelakt zot", ze speelt gitaar en slagwerk en ze schrijft al haar nummers zelf. Ze is 4 cm groter, 1 jaar ouder en 1 Grammy nominatie voor "Best New Artist" rijker dan ik. Bovendien blijkt ze nog eens megalief en heeft ze een killer kapsel. Yes, I'm in love.
Benieuwd? Hier is mijn eigen opname van één van mijn favoriete nummers; Beautiful things, over ver verwijderd zijn van wie je graag hebt. Herkenbaar én pretty.
The windy city
Chicago zou geen Amerikaanse stad zijn als ze niet ze alles in het groot zou doen. De McDonalds lijkt een shopping center, de Chicago river een sprookje en er is een Cloud Gate (aka the Bean) geplaatst om te zorgen dat je toch maar die ene selfie kunt nemen met de volledige skyline.
Ik besef dat het bijna cliché wordt, maar opnieuw wil ik graag een speciale vermelding geven voor lettertjes. Ik was in de ban van de letterkundige kunst op de Navy Pier. De hemel vond ik in de schitterende decors in de Openbare Bibliotheek. En een toekomstige job? Die mogen ze mij bij de Chicago Tribune wel aanbieden. Of een kantoortje in hun fancy toren. Da's ook al goed.
Wat mij het meest is bijgebleven is de verscheidenheid van de stad: de kust van Lake Michigan, de rust van Millennium Park en de lust in de jazzmuziek. Allemaal te vinden in enkele blocks van elkaar. Ik heb een poging gedaan om alles in één filmpje samen te vatten, aangezien mijn beelden meer kunnen zeggen dan gebrabbel. Without further ado, the windy city. (En met windy bedoel ik dan ook echt windy.)
