This is how we roll...
"Morien, gaat gij dan met de slee naar school?"
"Euhm, nee."
Wie mij goed kent, was misschien al lichtjes ongerust aan het worden van de sneeuwfoto's uit mijn stralende uitwisselingsstad. Aangezien ik het elegantieniveau heb van een tweejarige Bambi op het ijs, begrijp ik uw angsten. Met veel plezier deel ik mee dat de Amerikaanse grond geen subtiele Morien van dichtbij heeft gezien in de voorbije sneeuwperiodes. Nog niet.
Hoewel ik uiteraard gigantisch graag een Lucky Luck-paard zou hebben om mij hier naar de unief te trekken, is een slee niet echt een gebruikelijk vervoersmiddel. Maar wat dan wel?
Twee wielen?
De fiets is niet zo'n super strak plan, heb ik begrepen na vier weken UIUC. Dat is meteen ook mijn grootste ontwenningsverschijnsel na het verlaten van mijn geliefde Leuven: er zijn hier geen honderden fietsen te vinden langs de weg, in de parkings, naast het station, onder de auto's, op de daken... Helaas. Zelfs inclusief winterbanden blijven ze in de kou staan...
Vier dan?
Hoewel ze qua drinken -officieel gezien (zie Dunking Don'ts)- laatbloeiers zijn hier in Amerika, lopen ze met hun 16-jarige leeftijd van autorijden serieus voorop. Om uw rijbewijs te gebruiken, heb je natuurlijk ook een auto nodig. Dat is voor de meeste studenten die ongeveer 15 000 euro inschrijvingsgeld per semester betalen nogal een onmogelijke affaire. En je hebt parking nodig, maar daar zijn ze op voorzien, hoor! Elk parkeerplaatsje heeft zijn eigen meter, bij wijze van een persoonlijke service te bieden zodat je parkeerervaring elke penny waard is...
De oplossing: de gratis bus (woep, woep). Saahaai? Nein. Heb ik eigenlijk al gezegd dat elke Amerikaan hier supervriendelijk is? Nee, serieus. Kei vriendelijk. De Belgische ik-ken-u-niet-dus-ik-ga-doen-alsof-ge-een-onzichtbaarheidsmantel-aan-hebt-regel wordt hier vrolijk weggewuifd met praatjes over ons zacht "Duits", hun favoriete Superbowlreclame en mijn zalig warme sokken. Het interesseert elke busganger op magische wijze allemaal. En geef toe, als je daarover kan praten zijn "saaie busritten" per definitie onmogelijk!
Dus, de bus is de nieuwe auto. Geen stress, toch!? Think again. Op ijs doe ik uitschuivers, maar in de bus kan ik dat ook. 1) Haltes lang zoeken naar een stopknopje om dan te beseffen dat je aan het gele koord moet trekken, met dank aan Markus -niet de eekhoorn, de Oostenrijker, met een K- voor de openbaring. Die had ik niet zien aankomen. 2) Vijf minuutjes bij de deur staan wachten tot hij opengaat om dan een kindje voor u de deur zien openduwen. Oeps. Dat gaat hier dus niet automatisch. De bus nemen in Amerika, een ervaring.
> 10 000 stappen per dag = perfect tran-sport
Conclusie: eigenlijk is te voet gaan hier nog het beste plan. Waarom? Omdat ik toch niet verloren kan lopen. Ah nee, de straten zijn hier genummerd. First street, second street, third street, etc. Schoon evenwijdig, schoon parallel. Doorrijstraten noem ik het. Geen pleinen, geen gezellige steegjes, geen diagonaal afsnijden van uw reisweg, de straatnamen zijn gewoon allemaal achter elkaar zichtbaar op de ellenlange wegen.
De horizontale straten? Helaas, geen A-straat en B-straat, want anders moesten ze royalties betalen aan het Zeeslag spel. In plaats daarvan allemaal namen, die enkel te herinneren zijn met een zelfgemaakte verhaaltje.
"In Springfield zat Healey te wachten in het Groen
tot John en Daniel Chalmers aan zumba wilden doen.
Toen ze samen met Armory en Gregory bij Peabody waren aangekomen,
hebben ze toch maar snel de bus terug genomen."
(Jaja, daar heb ik op moeten oefenen. #rijmenhelptaltijd #deoplossingvaneenletternerd)
Komend weekend ga ik eens kijken of ze er in grotere steden ook zo over denken... Chicago, here we come!