Dunking Don'ts
Mijn vorige blogpost is al een tijdje geleden, maar dat komt omdat ik het mijnenveld van do's en don'ts in de States aan het proberen ontrafelen ben. Omdat ik hier -meestal per ongeluk- tegen schenen schop met blijkbaar vreemde uitspraken en Belgisch gedachtegoed, heb ik een lijstje gemaakt van alle don'ts. Een mentaal lijstje om me vakkundig in het Amerikaanse leven te kunnen blijven nestelen zonder uit het land te worden gezet.
Voor deze editie mogen jullie het volgende verwachten; een geschreven lijstje van de meest vreemde verbodsborden, gewoon, om jullie te laten meegenieten van de Amerikaanse rariteiten. En dat alles geleid door quotes uit een lezing van mr. Bob Woodward* himself.
My policy is to not have a policy (Quote van mr. Bob Woodward*)
Een opvallende don't was er eentje die ik virtueel toegestuurd kreeg. Mijn Facebookaccount, Twitterfeed, Instagrambeeld, Compassbord, Moodlebox, Slackinterface -jup, ze hebben hier véél platformen- stonden volgespamd met de volgende mededeling:
Eerst dacht ik dat ze een beetje overboard -pun intended- gingen met hun beleid en inschatting van het gebruik van deze futuristische fiets. Totdat ik er iemand mee over de paadjes zag zweven. No further comments necessary. Hahahahahahahaha! ^^^^^^^^
what the fuck... (Jup, verbazingwekkend genoeg ook een quote van mr. Bob woodward*!)
Minder grappig maar even bizar zijn de "no pistols! no patrols?"-borden, of zo noem ik ze. Het bord is eenduidig. Er valt niet mee te lachen. De eerste keer dat ik er eentje kon aanschouwen, stond er een wachter naast die erop toeziet dat niemand -maar dan ook echt niemand- het metalen gevaarte met zich meedraagt. Er valt echt niet mee te lachen. Zelfs niet als die wachter, naast het pistoolverbodbord dus, een... You guessed it... wapen draagt. Oh, the irony. Niet. Lachen. Morien.
Mocht je trouwens denken dat ik gewoon stiekem alleen de speciallekes aan het fotograferen ben om een gigantisch vertekend beeld van Amerika te schetsen... Ik zou niet durven... Of toch niet heel de tijd! ;) Dit is geen pistolenbord uit een hier-is-heel-veel-gevoelige-informatie-over-uw-eigen-e-mailberichten-te-vinden-gebouw. Nope. Dit komt van op de deur van mijn favoriete boekenwinkel.
Van Dunkin' Donuts tot over de hele campus, alles lijkt ermee volgeplakt. Ze hangen ze echt overal op, alsof het anders zou overstromen van de gewerendragers. En ze hebben een SafeWalkapp . Zodat meisjes toch wel zeker elke nacht heel veilig nooit alleen naar huis moeten wandelen. En ze planten Emergencytelefoonkotjes neer waar je ze het minst verwacht. Zodat iedereen toch wel minstens honderd keer per dag nadenkt dat het gevaar echt wel om elke hoek kan loeren. Voelt iedereen zich veilig?
With public sentiment nothing can fail (Quote van Bobbie*)
Over één verbod bestaat er heel wat publieke beroering in deze universiteitsstad: de befaamde 21-jarigen-mogen-niet-drinken-limiet. Water kunnen ze krijgen natuurlijk. Maar geen wijn bij hun spaghetti, geen jeneverke bij de vuurkorf, geen bier bij de fraternity parties. (Als je wat ze hier verkopen al bier kunt noemen. Ik dronk iets dat Natural Ice heet. De naam zegt alles.) Thumbs up for being 22!
Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze daar geen duidelijke f*ck you tegen zouden zeggen. De inventieve oplossing die ze vonden is even beroemd als datgene waartegen ze zich verzetten. Fake ID's. (Sorry, broer.) Heel fancy, heel subtiel en vooral onverwacht waarheidsgetrouw halen de <21-jarigen hier met veel flair hun "paspoort" boven. Dat ze daarmee een eerstegraadsmisdrijf plegen, daar zeggen ze maar al te graag Cheers tegen. Besteld via het internet en thuisgeleverd maken ze het volgens mij zo het meest genegeerde verbod in Amerika ooit.
Who's Donald Trump? (Jup, Bob* said it.)
Er is duidelijk een don't die ze vinden dat ze zichzelf hier extra hadden moeten opleggen! Er zou een bord moeten zijn om Trump te verbieden om allemaal gemene dingen over Brussel te zeggen (#hellhole). Zoiets, ofzo...
Niet omdat ik "Hellhole" nu zo shockerend vind, want geef toe, we kunnen allemaal wel iets ergers en correcters bedenken om België te besmeuren... Wel omdat menig Amerikaan hier nu schaamtevol naar de grond staart als ik mijn thuisland vermeld en I hear it's nice there essentieel vindt om te vermelden. Da's niet nodig mensen, wij zullen wel mooie foto's tweeten om onze eer te redden (#belgiansolutions #twittersolveseverything)!
Fancy hellhole, right!?
Maandag ga ik naar mijn eerste basketbalwedstrijd, omdat -hoe sportongevoelig ik ook ben- dat toch wel deel moet zijn van mijn Amerikaans leven, toch? Gelukkig zijn er daar veel kenners om ervoor te zorgen dat ik geen enkele free throw of dunk zal missen. Tot dan blijf ik hier rustig nog even mijn don'ts in het net van de Amerikaanse rariteiten dunken en zoek ik alvast iets nieuws om volgende keer met jullie te begiechelen...
See ya next time, Belgians!
TO BE CONTINUED...
* Mister Bob Woodward is één van de twee journalisten die in 1974 het boek All the President's Men schreef naar aanleiding van hun ontdekkingen in het afluisterschandaal rond de Watergate-affaire. Hij won onder andere de Pulitzerprijs en mijn gigantisch respect na een inspirerende "Lincoln lezing" hier op de campus eergisteren. Nerdy, ik weet het, maar na een speech zoals hij er één gaf, ben ik fier om mij vanaf nu een Woodwardgroupie te kunnen noemen.